Jednym z lepiej zbadanych stanowisk archeologicznych w powiecie górowskim jest stanowisko nr 100 w Sicinach, położone około 700 metrów na północny – wschód od wsi, na wzniesieniu morenowym po prawej stronie drogi do Wioski. W latach 60-tych znajdowała się tam żwirownia będąca własnością Wydziału Komunikacji Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Górze, która dostarczała piasku do konserwacji okolicznych dróg.
Pierwsze prace weryfikacyjne w tym miejscu podjęto w roku 1963 w ramach ćwiczeń terenowych dla studentów. Na znacznie szerszą skalę badania archeologiczne rozpoczęły się w roku następnym i trwały przez 6 kolejnych lat z przerwą w roku 1968. Prace realizowano na obszarze o łącznej powierzchni 10 arów. Miejsce to, oznaczone w dokumentacji terenowej pod numerem 100 okazało się niezwykle ciekawym stanowiskiem wielokulturowym.
Najstarszą osadą tego stanowiska jest stwierdzona ponad wszelką wątpliwość obecność ludności grupy brzesko – kujawskiej kultury lendzielskiej, którą datuje się na 5000 – 4000 lat p. n. e. Fakt ten potwierdzają odkryte w Sicinach obiekty nieruchome takie jak jamy z fragmentami naczyń (gliniane misy, kubki, naczynia beczułkowate, dwuuche dzbany, czerpaki), z krzemiennymi narzędziami (sierpaki, drapacze wiórowe, przekłuwacz i grot). Stwierdzono ponadto istnienie w tym miejscu klasycznej zabudowy w formie tak zwanego domostwa trapezowatego. Odkryto tam fragment zarysu trapezowatej chaty, długości co najmniej 30 m, szerokości 8,5 m w części północnej i 15 m w części południowej.
Ludność przebadanej osady zajmowała się uprawą roślin zbożowych. Potwierdzają to zarówno narzędzia żniwne (sierpaki) jak i obecność odcisków ziarna zbożowego odkrytych w bryłach wypalonej polepy (Polepa - rodzaj podłogi używanej w chatach wiejskich. Podłoga taka wykonana jest jako kompozyt (mieszanka) różnych materiałów takich jak sieczka, plewy, trociny i glina). Niezwykle ciekawym odkryciem jest fakt odsłonięcia w obrębie domostwa trapezowatego jamy numer 10, odznaczającej się charakterystycznym lejowatym kształtem przechodzącym w partii głębszej w wykop o cylindrycznym przekroju. Badacze porównując ten obiekt z podobnymi neolitycznymi z Jordanowa i młodszymi z Biskupina doszli do wniosku, że jama nr 10 z Sicin służyła do destylacji dziegciu (Dawna nazwa smoły, produktu destylacji rozkładowej drewna, ciecz ciemnobrunatna, mieszanina związków fenolowych, węglowodanów i terpenów. Zastosowanie dziegciu było bardzo szerokie. W medycynie ludowej używany był jako środek na przeróżne choroby skóry, działał antybakteryjnie i dezynfekująco. Nasycano nim odzież lnianą i wełnianą w obronie przed robactwem, u zwierząt domowych leczono nim dolegliwości racic, kopyt i kości) z kory brzozowej. Odkrycia osad ludności kultury lendzielskiej sugerują ponadto znajomość wyważania soli z solanek i przetopu miedzi. Nie udało się ustalić jak duża była to osada, gdyż znaczna część stanowiska uległa zniszczeniu wskutek działalności żwirowni.
